Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, dotyczącego opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów, budynków i budowli znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.), za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

W dotychczasowej praktyce organów podatkowych, zdarzało się, iż samo posiadanie własność nieruchomości przez przedsiębiorcę, spełniało warunek „związania z prowadzeniem działalności”. Tym samym przedsiębiorcy niezależnie od faktycznego wykorzystania danej nieruchomości zobowiązani byli do odprowadzania podatku według stawki wyższej, właściwej dla nieruchomości gospodarczych.

Trybunał Konstytucyjny wydał 24 lutego 2021 r. wyrok (sygn. SK 39/19), który odrzucił dotychczasową interpretację przepisów. TK uznał za niezgodny z Konstytucją art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie ich przez przedsiębiorcę.

Zgodnie z wyrokiem TK, przedmiotowy przepis w zakresie w jakim “uzależnia zakwalifikowanie gruntów, budynków i budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (co skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku od nieruchomości w wyższej stawce) wyłącznie od faktu prowadzenia przez osobę fizyczną (będącą właścicielem nieruchomości) działalności gospodarczej, a niezależnie od tego czy grunty, budynki i budowle faktycznie są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez osobę fizyczną” – jest niezgodny z Konstytucją.